चंद्र कुशीमधे मावळला

आलीस तू माळून जेव्हा
मोकळ्या केसात गजरा
मनाच्या बागेत माझ्या
धुंद पारिजात दरवळला

बोललीस का तू काही
काही ना कळले मजला
तो गोड तुझा आवाज
गुंजारव करीत राहिला

मग बंदिवान मी केले
या ओठांनी तव ओठांना
प्राशले किती जरी अमृत
मी राहीलो तहानलेला

त्या शांत चांदण्या रात्री
दाह चंदनी होइ अंगाचा
तुज मिठीत घेता वाढे
प्रेमज्वर अपुल्या गं दोघांचा

मी विरघळलो तुझ्यात
भिडवून हृदय हृदयाला
बरसवून चांदणे चंद्राने
बेधुंद केले अवनीला

तव चांदण ल्याल्या देही
देह माझा मी पांघरला
चांदणे देहभर लखलखले
आणि
चंद्र कुशीमधे मावळला

------ ------  © मनिष मोहिले
@manishmohile.blogspot.com