आशावाद

आशावाद

काल एका मित्रानी दुसऱ्या एका गृपवर एक कविता पोस्ट केली. त्याच्या दूरच्या नात्यातल्या एका वृद्ध नातेवाईकाची विकलांग अवस्था आणि त्याबाबत त्या व्यक्तीच्या जवळच्यांची वरकरणी अनास्था (वरकरणी अशासाठी की ह्या विषयाला अनेक कंगोरे असू शकतात) यामुळे त्याने एक अशा अर्थाची कविता केली की देवा, हाती पायी धडधाकट असतानाच झोपेत शांतपणे ने.

त्यावर सहज विचार आला की वृद्धावस्थेतील विकलांगता हा एक भाग झाला. पण कित्येकाना ऐन उमेदीत शारिरिक अपंगत्व येतं. तरीही त्यातील अनेकजण जिद्दीने परिस्थितीशी झुंज देत संपूर्ण जगाला प्रभावित करणारी लक्ष्य गाठताना दिसतात. अशा जिद्दी लोकांच्या मनाची घडणच निराळी आणि त्यांचं मन आयुष्याच्या कोणत्याही टप्प्यावर विकलांग होऊच शकत नाही. एक जबरदस्त जिद्द आणि आशावाद त्याना कायम तरुण ठेवतो या विचारातून सुचलेलं काही

गरुडभरारी मनात असता
आकांक्षाना क्षितिज नसते
पंगु असे जरी शरीर मन पण
गगनाला ठेंगणे बनवते

खुर्चीला जरी जखडून गेला
बुद्धीने विश्वात विचरतो (Stephen Hawking)
नैराश्याची गर्ता सोडून
मैदानी युवराज तळपतो

करे पांगळी कुणी करंटा
हिंमत ना हरते अरुणिमा
नसलेल्या पायांनी चढते
काबीज करते सागरमाथा

असतील अनामिक कितीक जगती
शक्ती ज्यांच्या मनात वसते
पंगुत्वासी मात देऊनी
मन त्यांचे आयुष्य घडवते

मूर्तीमंत आशाच असे जणू
सशक्त हे मन लाभो सर्वा
शरीर जर्जर झाले तरीही
तरुण मनातील सदैव जागा

गरुडभरारी मनात असता
आकांक्षाना क्षितिज नसते
पंगु असे जरी शरीर मन पण
गगनाला ठेंगणे बनवते

-- मनिष मोहिले
१९/०६/२०१७