ती आहे खूप सुंदर दिसायला. कुणीही तिच्याकडे पाहून मोहून जातो तिच्या सौंदर्यानी. लाखो करोडो तिच्यापाठी पागल आहेत.
पण तिचे डोळे कायम त्याच्याकडे लागलेले असतात. आधीच इतके महिने झालेत त्याला भेटून. इतके दिवस तो कुठे गायब आहे ते तिला कळलेलं नाही. त्यामुळे ती त्याच्या वाटेकडे डोळे लावून आहे अगदी. बरेचदा तिला राग ही येतो त्याचा - असं काय बरं गुप्त स्वरुपाचं काम करत असेल तो ? कुठे गायब होतो महिनोनमहिने न सांगता सवरता ? जसजसे दिवस जात असतात तस तसा तिचा "मिजाज" अजून गरम होत जातो.
अशातच कधीतरी त्याच्याकडून अवचित संदेश येतो त्याच्या मित्रमैत्रिणींकरवी. तो संदेश ती जणू अंगभर लपेटून घेते आणि मोहरून उठते. तिचं मोहोरलेलं गंधाळलेलं रुप सगळ्यांना अजूनच मोहवतं.
पण त्याचा संदेश येऊन काही दिवस उलटतात तरी त्याचा पत्ता नसतो. तिचा राग आणि आतुरता परत वाढायला लागतात.
आणि एके दिवशी अचानक तिच्या ध्यानीमनी नसताना तो तिच्या समोर येतो आणि दोघेही कडकडून एकमेकांना भेटतात. इतक्या दिवसांच्या विरहानंतर एकमेकांना भेटल्यावर किती भेटू किती नको, किती प्रेम करू किती नको असं दोघांनाही होऊन जातं.
दोघं जणू एकमेकात विलीन होतात. इतक्या दिवसांनी भेटल्याची जणू भरपाई म्हणून तो तिला प्रेमाच्या वर्षावात आकंठ बुडवतो. तिच्या अंगप्रत्यंगाला तो चुंबतो. स्वत: बेभान होत तिला पण बेभान करतो. त्याच्या प्रेमाच्या वर्षावानी ती सुखावते, तृप्त होते. तिचं सौंदर्य अजून खुलून येतं. त्याच्या प्रेमाचा अंकुर ती उदरात रुजवते. सुरूवातीचा, बऱ्याच दिवसांनी भेटल्यामुळे असलेला त्याचा धसमुसळेपणा देखील प्रेमळपणात बदलतो. त्याच्यातील माया तिला त्याच्या झिरपणाऱ्या स्पर्शातून जाणवते. काही दिवस असेच जातात. त्याच्या स्पर्शातून तिला प्रेम नी माया दोन्ही जाणवत राहतं.
पण त्याचबरोबर तिला जाणवतं की त्याची निघायची वेळ जवळ आलीये. पुन्हा एकदा तेच एकलेपण, तेच वाट पहाणं. आणि असाच एक दिवस तिला हलकेच भेटून तिच्या ओठांवर आणि कपाळावर ओठ ठेवून तो नाहीसा होतो.
पण आत्ता ती तृप्त आहे. त्याच्या प्रेमाच्या रंगीत आठवणी आहेत तिच्याकडे. त्याच्या बरोबरच्या उत्कट मीलनाचे क्षण तिच्या मनात ताजे आहेत, चिरतरूण आहेत.
या सगळ्याच्या जोरावर ती त्याची वाट पाहू शकेल आता. तो परत येइपर्यंत. भले तो असा फारच कमी काळासाठी येत असेल. पण तिला तिची स्वत:ची अशी परिपूर्ण ओळख फक्त तोच करून देऊ शकतो.
आणि म्हणूनच तिच्यापाठी जग वेडं असूनसुद्धा ती मात्र त्याची दिवाणी आहे. त्याचा सगळा लहरीपणा सांभाळून पण त्याच्या प्रेमात पागल आहे.
ती - भूमी आणि तो - पाऊस.
-- मनिष मोहिले
पण तिचे डोळे कायम त्याच्याकडे लागलेले असतात. आधीच इतके महिने झालेत त्याला भेटून. इतके दिवस तो कुठे गायब आहे ते तिला कळलेलं नाही. त्यामुळे ती त्याच्या वाटेकडे डोळे लावून आहे अगदी. बरेचदा तिला राग ही येतो त्याचा - असं काय बरं गुप्त स्वरुपाचं काम करत असेल तो ? कुठे गायब होतो महिनोनमहिने न सांगता सवरता ? जसजसे दिवस जात असतात तस तसा तिचा "मिजाज" अजून गरम होत जातो.
अशातच कधीतरी त्याच्याकडून अवचित संदेश येतो त्याच्या मित्रमैत्रिणींकरवी. तो संदेश ती जणू अंगभर लपेटून घेते आणि मोहरून उठते. तिचं मोहोरलेलं गंधाळलेलं रुप सगळ्यांना अजूनच मोहवतं.
पण त्याचा संदेश येऊन काही दिवस उलटतात तरी त्याचा पत्ता नसतो. तिचा राग आणि आतुरता परत वाढायला लागतात.
आणि एके दिवशी अचानक तिच्या ध्यानीमनी नसताना तो तिच्या समोर येतो आणि दोघेही कडकडून एकमेकांना भेटतात. इतक्या दिवसांच्या विरहानंतर एकमेकांना भेटल्यावर किती भेटू किती नको, किती प्रेम करू किती नको असं दोघांनाही होऊन जातं.
दोघं जणू एकमेकात विलीन होतात. इतक्या दिवसांनी भेटल्याची जणू भरपाई म्हणून तो तिला प्रेमाच्या वर्षावात आकंठ बुडवतो. तिच्या अंगप्रत्यंगाला तो चुंबतो. स्वत: बेभान होत तिला पण बेभान करतो. त्याच्या प्रेमाच्या वर्षावानी ती सुखावते, तृप्त होते. तिचं सौंदर्य अजून खुलून येतं. त्याच्या प्रेमाचा अंकुर ती उदरात रुजवते. सुरूवातीचा, बऱ्याच दिवसांनी भेटल्यामुळे असलेला त्याचा धसमुसळेपणा देखील प्रेमळपणात बदलतो. त्याच्यातील माया तिला त्याच्या झिरपणाऱ्या स्पर्शातून जाणवते. काही दिवस असेच जातात. त्याच्या स्पर्शातून तिला प्रेम नी माया दोन्ही जाणवत राहतं.
पण त्याचबरोबर तिला जाणवतं की त्याची निघायची वेळ जवळ आलीये. पुन्हा एकदा तेच एकलेपण, तेच वाट पहाणं. आणि असाच एक दिवस तिला हलकेच भेटून तिच्या ओठांवर आणि कपाळावर ओठ ठेवून तो नाहीसा होतो.
पण आत्ता ती तृप्त आहे. त्याच्या प्रेमाच्या रंगीत आठवणी आहेत तिच्याकडे. त्याच्या बरोबरच्या उत्कट मीलनाचे क्षण तिच्या मनात ताजे आहेत, चिरतरूण आहेत.
या सगळ्याच्या जोरावर ती त्याची वाट पाहू शकेल आता. तो परत येइपर्यंत. भले तो असा फारच कमी काळासाठी येत असेल. पण तिला तिची स्वत:ची अशी परिपूर्ण ओळख फक्त तोच करून देऊ शकतो.
आणि म्हणूनच तिच्यापाठी जग वेडं असूनसुद्धा ती मात्र त्याची दिवाणी आहे. त्याचा सगळा लहरीपणा सांभाळून पण त्याच्या प्रेमात पागल आहे.
ती - भूमी आणि तो - पाऊस.
-- मनिष मोहिले
No comments:
Post a Comment