नकळ्त

सांडलेल्या चाफ्याला मी,
नकळत वळणावर तुडवलं..
तर वेड्याने  पावलांना,
सुगंधात बुडवलं....

या चारोळीवरून सुचलेल्या ओळी

वळणावरती नकळत आली
चंपकपुष्पे पायांखाली
अंतरातील प्रीत तयांची
पाऊले गंधित करुनी गेली

दिनमणी जाता क्षितिजाखाली
वातीला तेलात भिजवली
तिज भवताली जरी काजळी
प्रकाश देते ज्योती बनूनी

हळूच ओंजळ घेता मिटूनी
रंग सोडिती फुलपाखरे ती
रंग झिरपता ओंजळीतूनी
स्वप्नरंग नजरेला देती

उभी उन्हाची देत सावली
कधी अंगावर दगडही पडती
रसदार फळांची भेट देऊनी
सोबत कायम झाडे देती

घाव टाकीचे पडता अंगी
दगडामधूनी देव प्रगटती
चुका आपुल्या घालून पोटी
भवसागरी ते तारून नेती

-- मनिष मोहिले

यावरूनच एक वेगळ्या दिशेने विचार

वळणावरती नकळत आली
चंपकपुष्पे पायांखाली
स्मरली तव पाऊले मखमली
मनी सुगंधा पेरुन गेली

नकळत मजसामोरी आले
शब्द कधी जे तू लिहीलेले
मैत्र कोवळे मनात फुलवून
अपुला मजला बनवून गेले

नकळत गेली हवा स्पर्शूनी
अंगी शहारा फुलवून गेली
हाती हात तू गुंफलास ती
आठवण ताजी मनात झाली

नकळत सर मज भिजवून गेली
अंगांगाला चुंबून गेली
पहिली मिठी तव आवेगाची
ओलेती मज पुन्हा भेटली

नकळत मजला मग आकळले
जिथे तिथे मी तुला पाहीले
शब्द, फुले, जल, समीर साक्षी
तुझ्या नी माझ्या मनोमीलनाचे

-- मनिष मोहिले